මේ ගමන මග නතර විය යුතුයි.

යම් යම් බැදීම් සම්බන්ධව නැවත නැවතත් අපි අපිව ම සාධාරනයැයි තීන්දු කර ගන්න මොහොතක... බිදිය යුතු, පැවැතීමට අපහසු, යම් විටෙක සමාජ සම්මත විරෝධී කවර හෝ බැදීමක් අපි තවදුරටත් පවත්වාගෙන යාමේ අවිඥානික ආශාව විසින් අපිව අපිව ම සාධාරණීය කර ගන්න මොහොතක රවී සිරිවර්ධනයන්ගේ මේ පද රචනාව අහන්නට යැයි මම ඔබට යෝජනා කරනවා. 

 

මේ ගමන මග නතර විය යුතුයි

නෙතු සොරොව් දොර බිඳී

සුසුම් සැඩ සුළි සැදී

මේ ගමන මග නතර විය යුතුයි..

 

සමහර අවස්ථාවල ජීවිතේ ඒ වගේ බැදීම් ඇති වෙනවා. ඒ බැදීම් දුර ගෙනියන්න බැහැ. සමහර අවස්ථාව ඇය වෙන අයෙකුගේ බිරිදක් හෝ පෙම්වතියක් විය හැකියි. සමහර අවස්ථාවක ඔහු පියෙක් සැමියෙක් හෝ පෙම්වතෙක් විය හැකියි. එහෙත්... හිතක ඇතිවන ස්නේහයකට බැදීමකට මොනම විදියකින්වත් මායිම් ගහන්න බැහැ. ඒ අපි තීරණ ගන්නෙ හදවතින් හිතලා මිස බුද්ධියෙන් කල්පනා කර නොවෙන හින්දා. කොහොම උනත් බුද්ධියෙන් හිතුවොත් ‘‘මේ ගමන මග නතර විය යුතු යි‘‘ කියලා දන්නවා. ඒත් හදවත ‘‘ඒ ගමනට මග නතර නොවිය යුතු යි‘‘ කියලා තීරනය කරනවා. 

 

මට මතක් වෙන්නෙ ‘‘ඇන්ටන් චෙකෝප් ගේ ද ලේඩි විත් ඩෝග්‘‘ කියන කෙටි කතාව. ‘‘බල්ලා කැටුව ඇවිදින කාන්තාව‘‘ එහෙමයි ඒක පරිවර්තනය වෙන්නෙ. ඒ කතාවෙ ඉන්නවා ගුරොෆ් කියලා තිදරු පියෙක්. ඒ වගේ ම ඒ කතාවෙ ඉන්නවා ආන්නා කියලා විවාහක කාන්තාවක්. මේ දෙන්නම අයිති වෙන්නෙ වෙන වෙන ම පවුල් සංස්ථා දෙකකට. ඒ අයට තමන්ගෙ ම පවුල් වල වගකීම් තියෙනවා. බැදීම් තියෙනවා. ඒත් මොකද්දෝ ආත්මීය හුදෙකලාවක් මේ දෙන්නා අතරෙ තියෙනවා. දවසක් යාල්ටාවෙදි ගුරොෆ්ට ආන්යාව මුනගැහෙනවා. ඒ වෙද්දි ඔවුන් අදුරන්නෙ නැහැ. ඊට පස්සෙ ඔවුන් නැවත නැවතත් මුණ ගැහෙනවා. කතා බස් කරනවා. එකිනෙකාගේ ජීවිත හෙළිදරව් කරනවා. බැදීමක් ඇති වෙනවා. ප්‍රේමයක් දක්වා ඒ බැදීම වර්ධනය වෙනවා. ඒත්... පවත්නා සමාජ සම්මතය ඇතුළෙ ගත්තම ඒ බැදීම අනියම් අසම්මත බැදීමක්. නමුත් එකිනෙකාගේ ආත්මීය තත්ත්වයන් එක්ක ගත්තම සම්මත පවුල් බැදීමටත් වඩා ආන්යාගේත් ගුරොෆ්ගේත් බැදීම ප්‍රභලයි. 

 

ඒ සම්මත බැදීම් ඇතුළෙ තියෙන වගකීම් එක්ක මේ සම්මත නොවන නමුත් ආත්මීය බැදීම නිරන්තරයෙන් ම ගැටෙනවා. ගුරෝෆ්ට ආන්යාව සිහිවෙන වෙලාවල ඔහු ඉන්නෙ පාඩම් කරන තමන්ගේ දරුවො ළග. ඔවුන් වෙනුවෙන් තමන්ගේ වගකීම් ඉෂ්ඨ කරමින්. ඒ වගේ ම ආන්යා තමාගේ අසනීප වුන ස්වාමියා කරා යන්නෙ ඔහු වෙනුවෙන් ඉටු කළ යුතු යුතකම් නිසායි. 

 

චෙකෝප් ගේ කතාවේ වගේ ම බැදීම් අපි අතරත් තියෙනවා. ඒ නිසා මට හිතෙනවා. ආත්මීය කාරණා මොනතරම් තිබුණක් ඒවා අතික්‍රමණය කරලා අර වාස්තවික ලෝකෙ අපි දකින අපි හදාගත්ත සම්මත බැදීම වෙනුවෙන් ජීවිතේ වෙනස් කර ගන්න සිද්ධ වෙනවා කියලා. හර්ෂන දිසානායකගේ මේ ගීතය අහන වාරයක් වාරයක් පාසා ම මට චෙකොප් ගේ මේ කෙටිකතාවේ චරිත දෙක ඔලුවට වද දෙනවා. සමහර වෙලාවට මං මේ ගීතය අසාරධාරනයැයි තීරණය කරන්න වෙහෙසෙද්දි නැහැ. ඒක සාදාරණයි. ‘‘ඒ ගමන මග නතර විය යුතුයි ‘‘ කියලා හිතන්න සලස්වනවා. ඒත් ඒක පහසු නැහැ. මොකද වාස්තවික බැදීමක් නවතිනවා වගේ නෙවෙයි. අර වගේ ආත්මීය බැදීමක් නැති වෙන එක. ඒ වගේ අවස්ථාවක,

 

‘‘නෙතු සොරොව් දොර බිඳී

සුසුම් සැඩ සුළි සැදී‍ ‘‘

 

ජීවිතයට අධික වේදානවක් දේවි. ඒත් ‘‘ඒ ගමන මග නතර විය යුතුයි‘‘ 

 

රවී සිරිවර්ධනයන් එහෙම කියද්දි දර්ශන වික්‍රමතුංගයන් ඒ මොහොතේ දි හදවත ට දැනෙන කම්පනයට සමානව යන සංගිත ඛණ්ඩයක් ඒ සදහා භාවිතා කරනවා. කොහොම උනත් නිර්මාණකරුවා මොනතරම් කියුවත් ඒ වේදනාව දරාගෙන මේ ගමන නැවැත්විය යුතුමයි කියලා කියුවත්, මට හිතෙනවා අපි කවදාවත් ඒ ගමන මග නතර කරන්නැහැ කියලා. ඒ නිසා ම 

 

‘‘සිතක් විළිලා තැනූ සිහින පමණයි

ඔබත් ඔබෙමයි තවම මමත් මගෙමයි

පතා පැමිණිය නුවර පෙමාතුර වී වැටෙන

නිමා කලයුතු නෙතු කඳුළු බෝමයි.‘‘

 

ඒත් අපි ‘‘ඒ ගමන මග නතර විය යුතුයි ‘‘ කියන එක විශ්වාස කරන්නැහැ. නමුත් ඇත්තෙන් ම කළ යුත්තෙත් ඒ ගමන නතර කරන එකමයි.

 

(ප.ලි- පසුගිය දිනයක මා විසින් කරන ලද ගීත රසවින්දන වැඩ සටහනකින් උපුටා ගන්නාලදී. මගේ දේශනය සුරැකිව පිටපත් කර දුන් සිසුවියට ස්තූතියි)

 

 

 අහස් ගඟ කෙළවරක
අඳුරු ජල තටාකේ
එක ම එක තරුවක් ය
ඉතින් ඒ නුඹ වගේ...

අකල් වැස්සක උනත් තෙමි තෙමී හීතලේ
දුරින් හිඳ ඉවසන්නෙ මං නිසා දෝ සිතේ...

මට පේන දුරක හිඳ ඉන්න වග කියන්නට
මේ පාලු හැම රෑම මගේ දුක අහන්නට
ඉතින් තරුවක් වෙලා ඉන්නවද ඔබ ප්‍රියේ...

දුෂ්කර ම දවස් වල
හීල්ලුම් කඳුලු දැක,
වෙවුලන්නෙ සැලෙන්නේ
මා දුකින් නිසා වග
හිතෙන හැම වාරෙක ම
මගෙ පපුව ඇදුම්දෙන
හැඟීමය ආදරය...

පෙර රැයේ නුඹ ඇවිත් සිහිනෙකින් තරුවක් ව
මගෙන් ඇසුවා සෙමින් මතකයේ ඇත තාම

"ප්‍රියේ මං වැටෙන්නද කඩාගෙන
පොළොව වෙත
හැකිද වැටෙනා මාව දැක පතන්නට නුඹට
හෙටින් පසු ජීවිතේ සතුටු වේවා කියා!
මියැදුනත් මං එහෙම
නුඹ තුටින් හිඳිනු ඇත"

 

 

එපා දුවේ එපා ඒ කතා අහන්නට - මමයි දුවට ලේ කිරිකර දෙන්නේ

තාත්තලා ආදරේ දූවරුන්ට ය. පුතාලාට ද ආදරේ කරත් අල්පමාත්රයක් හෝ වැඩියෙන් තාත්තලා දූවරුන්ට ආදරේ ය. මම ද ප්රේම කරන අවදියේ සිතෙහි වූ අනන්ත ප්රේම ප්රාර්ථනා අතරින් දුවෙකු පැතූ අතීතයක් මට තිබුණි. එදවස මම මගේ පෙම්වතියට කියුවේ ''ඔයා වගේ ලස්සන දුවෙක් මට අවැසි'' කියාය. එහෙත් ඒ අතීතයක් ම වී මගේ ප්රේ මයේ මළගම අභියස දියණිකට පියෙක් වීමේ අහිංසක බලාපොරොත්තුව සිහිනයක් ම විය. එහෙත් මගේ පන්තිවල වැඩියෙන් ම වූයේ පුතාලාට වඩා දුවලා ය. මම උන්ට අපමණව ප්රේම කළෙමි. අද ද එසේ ම ය. ඒ නිසාදෝ බොහෝ දූවරු අම්මා තාත්තාට පවා නොකියන දෑ මා සමග කියන අවස්තා ද ඇත.

අතීතයේ දිනවල මගේ තරුණ වියේ දී සංගීත කණ්ඩායමක සංගීත ශිල්පියෙක් සේ කටයුතු කළ යුගයක් මට ඇත. බොහෝ අවස්තාවල මංගල උත්සව සදහා අපි සංගීතය සැපයුවෙමු. මනාලියක වී යන දියණිය වැළද අඩන අම්මලා මා දැක ඇත. එහෙත් දියණියට හොරෙන් ඇස්වලින් කදුලු පිසින්නේ අප්පච්චිලා ය. කෙල්ලෙක් හැදුවොත් ගෙදරින් පිට දෙන්න වෙනවා යැයි කියා ගම්ගොඩේ කතාවක් ඇත. එහෙත් දිනෙක එසේ නිවසින් පිටමංව යන බව දැන දැනත් කොල්ලන්ට වඩා ආදරෙන් පරිස්සමෙන් කෙල්ලෝ හදන අප්පච්චිලා කොතරම් සැර වැර කරත් අවසානයේ මංගල නැකතින් යන දියණියන් ගැන මොනතරම් වේදනාවෙන් හඩනවා ඇත් ද?

‘‘මල් බෝනික්කං පූසි පැටව් ටික
පාට ගවුම් පොඩි අද තනිවෙනවා
පියාණනේ ඔබෙ ආසිරි විද විද
ඉරණම් ගමනක් යන්නට යනවා...“
(පද- අජන්තා රණසිංහ)

එසේ කියා නිවසින් යන දෝනිලා ගැන අප්පච්චිලාගේ හිතට නිවනක් නැත. එහෙත් විවාහව ගිය දියණිය බලන්නට අප්පච්චිලා නිතර නිතර යන්නේ ද නැත. ඒ නිසා ම විවාහයෙන් පසුව වෙන්ව ගිය දෝනිව බලන්නට අම්මාව නිතර නිතර පිටත් කොට යවා දෝනිගේ සැප සනීප සොයා බලනා අප්පච්චිලා ගේ හිත් මහ පුදුමය. මම එවන් අප්පච්චි කෙනෙක්ගෙන් වරක් ඒ ගැන අසා ඇත්තෙමි. ‘‘අනේ ගෙදර උන්න කෙල්ලනෙ. මට ගිහින් බලලා ආයෙ හැරිලා එන්න එද්දි හරි දුකයි මහත්තයෝ. ඒ නිසා මං අපේ ගෙදර උන්දැව නිතර යවනවා තනියම“ ඇත්තටම අප්පච්චිලාගේ හිත්වල දෝනිලා වෙනුවෙන් ඇති ආදරේ මොනතරම් විශාලද?

පහුගිය කාලයේ මගේ පන්තියේ දුවෙක්ගේ මවක් මා සොයා ආවාය. ‘‘අනේ සර් බලන්නකෝ අපේ කෙල්ල කරගත්ත දේ“ ඇය ආවේ ද ගියේ ද හැඩූ කදුලින් ය. ඉගෙන ගන්න අපමණ දක්ෂතා දැක්වූ දියණිය විභාගය අතැර විවාහය සොයා ප්රේමවන්තයෙකු සමග ඉගිල ගොස් තිබුණි. ‘‘තාත්තාත් නැති ව මං ඔය කෙල්ල ලොකු මහත් කරේ සර්. අනේ මේ කෙල්ල ඇයි මෙහෙම දෙයක් කරේ“ ඒ අම්මාගේ කදුලුවල ඇත්තේ ළය තුළ දැවෙන වේදනාව ය. එහෙත් ඒ වේදනාව ඒ දුවට දැනෙන්නේ නැත. ඒ ඇය පෙමාතුර කොවුල් නදකට වසගව ඇති නිසාය. එහෙත් ඇයත් මවක් වූ දවසක ඒ දුක ඇයට ඇසෙනු ඇත. අම්මලාට කොයිතරම් උස් මහත් වුව ද දූවරු තවමත් ළයේ හොවාගෙන කිරි පෙවූ අත දරුවන් ය. ඒ නිසා ම අම්මලා දූවරු ගැන දන්නා තරම් දන්නේ ද ආරක්ෂා කරන තරම් ආරක්ෂා කරන්නේ ද වෙන කවුරුන් ද? ඒ අම්මලා ම පමණය.

‘‘චන්ද්රමඩුලු යට සුරංගනාවන්
දූ සනහන්නට ගීත ගයනවලු
දුවේ එපා ඒ කතා අහන්නට
මේ නැළවිලි ගී මමයි කියන්නේ “
(පද- මහින්ද අල්ගම)

ඇත්ත. දූවරුන් වෙනුවෙන් හංදියක් හංදියක් පාසා අනග බැලුම් හෙළමින් බලා හිදින බොහෝ සල්ලාල ආත්ම අභියස අම්මාගේ ආදරේ තරම් දුවෙක්ට වෙන ආරක්ෂාවක් කොයිඹද?

සමහර තාත්තාලාගේ ආදරය මොනතරම්දැයි මා අත් දැක ඇත. වරක් උදුවප් වැසි අහස යටින් පන්තිය අවසන්ව ගෙදර එන්නට බස් නැවතුමට යද්දි අතරමග හමුවූ නන්නාදුනන පියෙකි. වැස්ස හේතුවෙන් අප දෙදෙනා ම උන්නේ එකම බස් නැවතුමක පියස්සේ ය. ඒ වියපත් මිනිසා සමග කතා බහ කරද්දි ඔහු කියූ කටුක පුවත ඇස් තෙත් කළ නිසා ම පසුගිය වසරේ මා ලියූ ඇස් තෙත් කළ මතක කෘතියේ ද මම ඒ කතා ව ලියුවෙමි. අම්මා ද නැතිව දියණියක උස් මහත් කළ ඒ පියා දියණිය කෙරෙහි අපමණ විස්වාස තබා හිද ඇත. එහෙත් දියණිය නගරයේ ටියුෂන් පන්ති අසල සැරිසරන සල්ලාල ආත්මයකට වසගව අවසන දරුවෙක් වෙනුවෙන් සිය කුස යහන තනා ඇත. එහෙත් උසස් පෙළවත් නිමා නැති ඇය කෙසේ නම් ලොවට මුහුණ දෙන්නද? සියල්ල කෙළවර වන්නේ ඇය අප්පච්චි කුඹුරට ගසන්නට ගෙන ආ කෘමි නාෂක බෝතලය පානයෙන් ය. එදා ඒ අප්පච්චි ඒ කතාව මට කියුවේ ඔහුගේ ඇස් තෙත් ව ගලන කදුලින් වියපත් මුහුණ තෙමෙද්දීය. අවසන ඒ අප්පච්චි කියූ වචන ටික මගේ සවනේ අද ද රැව් දෙයි. ‘‘ අනේ පුතේ, මේ වෙලා තියෙන දේ නිකම්වත් මං දැනං උන්න නම් මං මගේ රත්තරං කෙල්ලට මොකුත් කරගන්න දෙන්නෙ නැහැ. මට ඒකි මොන දේ වුණත් කවදාවත් බරක් නෙවෙයි“

‘‘මාල බැදන් සුදු යකඩෙන් රෝස මල් වනේ
මාල ගිරව් ගේ දොරකඩ සින්දු කියුවෙලේ
හීනෙනුත් හිතුනෙ නෑ මට මොකද කාරනේ
පාර මතක නම් තාමත් ගේ ළගයි දුවේ“
(පද- රත්න ශ්රී විජේසිංහ)

ඇත්තට ම ඒ තාත්තලා ගේ හැටිය. අප්රමාණ සෙනෙහසින් තමන්ගේ දූවරුන්ට ආදරේ කරන ඒ තාත්තලාගේ හදවතේ ඇති ආදරේ ඇබින්දක් හෝ තේරුම් ගන්නේ නම් දූවරු මොනතරම් ඒ තාත්තලාගේ පපුවට තුරුල්ව ආදරේ විදිනු ඇත් ද?

අම්මලාගේත් තාත්තාලාගේ ත් ආදරේ අභියස හැදෙන දූවරුන් ට ඇති ආරක්ෂාව දෙන්නට දෙවි දේවතාවුන් ට ද නොහැකි වනු ඇති බැව් නම් සැබෑය.

@ ගයාන් අබේසිංහ

ලොව කම්පාකළ ගුවන් අනතුරකට පසු කතාව Aftermath

ඒ ඉතිහාසයේ තවත් අඳුරු දිනයක්. හරියටම කියුවොත් ඒ දෙදහස් දෙක වසරේ ජූලි පළමු වෙනිදා දවසක්. එදත් Bashkirian Airlines Flight 2937 ගුවන් සේවයට අයත් Tupolev Tu-154 නම් මගී ප‍්‍රවාහන ගුවන් යානයත් DHL Flight නම් බෝයිං 757 වර්ගයේ භාණ්ඩ ප‍්‍රවාහන යානයත් ඉහල අහසට ඇදෙන්නෙ සිය සුපුරුදු රාජකාරි කටයුත්තේ යෙදෙමින් ගුවන් ගමනා ගමන කටයුතු සාර්ථක ව සිදු කිරීමේ බලාපොරොත්තුවෙන්. මගී ප‍්‍රවාහන ගුවන් යානයේ කාර්ය මණ්ඩලයත් ඇතුලූව හැට නමයක පිරිසක් ගමන් කරා. භාණ්ඩ ප‍්‍රවාහන යානයේ නියමුවන් දෙදෙනෙක් ගමන් කරා. මේ යානා දෙකෙහි ම උන් කිසිවෙකුටත් ගුවන්ගත වෙන මොහොතේ පවා එදා ඔවුන් ගේ ජීවිතවලට ගුවනේ දී සිදුවන දෙය නිකමට හෝ දැනී තියෙන්න නැතිව ඇති. හරියට ම ජර්මනියේ Uberlingen නගරයට ඉහල අහසේ දී මුලූ මහත් ලෝකයම කම්පාවට පත් කරමින් මේ ගුවන් යානා දෙක එකිනෙක ගැටුනා. අනතුරින් කිසිවෙකුටවත් ජීවිතය ගලවා ගන්න බැරි උනා. මේ කියුවෙ සත්‍ය කතාවක්.

ඒත් ඇයි මෙහෙම අනතුරක් වුණේ...?
කවුද ඒ ගුවන් යානයේ ගමන් කළේ?
ඒ අයගේ පවුල් වල අය මොනතරම් නම් දුක් වෙන්න ඇති ද?
ඒ අනතුරට වගකිව යුත්තාට මොකද වුණේ?

මේ සිද්දියත් එක්ක මේ වගේ ප‍්‍රශ්න ගණනාවක් ඔබේ හිතට එනවා ඇති නේ ද? ඔව් ඒක මේ වගේ දෙයක් ඇහුවම සාමාන්‍යයෙන් අපිට ඇතිවෙන හැඟීම්වල ස්වභාවයනෙ. ඒ හැමදේටම උත්තර දෙන්න මේ සත්‍ය සිද්ධිය ඇසුරෙන් නිර්මාණය කළ සිනමා පටය නරඹන ලෙස මම ඔබට යෝජනා කරන්නෙ අන්න ඒ නිසයි. අපි දකින සිදුවීමක මාධ්‍ය මගින් හෝ යම් ආකාරයකින් අපට විස්තර වෙන කොටස හැරුණම එතනින් එහාට මොනතරම් දේවල් තියෙනවා ද කියලා ඔබට දැනේවි Aftermath සිනමා පටය නැරඹුවා ම.

මේ වසරේ අපේ‍්‍රල් මාසයේ හත් වනදා තිරගත වීම ඇරඹෙන මේ Aftermath සිනමා පටය මිනිත්තු අනූ දෙකක් පුරා දිවෙන ඩ‍්‍රාමා ත‍්‍රිලර් ඝනයට අයත් සිනමා පටයක්. ඩොලර් මිලියන දහයයි දශම පහක් වැය කරමින් හැදුව මේ සිනමා පටයට IMDB අගය 5.8 ක් සහ ටොමැටෝ චාර්ට් අගය 39% ක් ලැබිලා තියෙනවා. එලියට් ලෙස්ටර්ගේ අධ්‍යක්ෂනයක් සහ ජේවියර් ගලන්ගේ රචනයක් හැටියට තමයි Aftermath සිනමා පටය එළිදකින්නෙ.

රෝමන් මෙල්නික් කියන්නෙ සිනමා පටය ආරම්භයේ දි ම අපට මුණ ගැහෙන තරුණයෙක් වගේ කඩිසර නමුත් මහලූ ඉදිකිරීම් ශිල්පියෙක්. හරියට ම කියුවොත් ඉදිකිරීම් වැඩ බිමක සුපවයිසර් වරයෙක්. රෝමන්ගේ චරිතය දැක්ක ගමන් සිනමාවට ආගන්තුකයෝ නොවන අයට නම් එක්වරම රෝමන් වෙනුවෙන් පෙනී හිටින්නෙ කවුද කියලා තේරුම් ගන්න පුලූවන් වෙයි. ඒ තමයි ප‍්‍රවීණ ක‍්‍රියාදාම නලූවෙක් වුණ ආර්නෝල්ඞ් ස්වසනෙගර්. ඉතින් මේ රෝමන් ඉන්නෙ බොහොම ප‍්‍රීතියෙන්. ඒකට හේතුවක් තියෙනවා. ඒ තමයි රෝමන්ගේ ආදරණීය බිරිඳ ඔලේනා සහ ගැබිනියක වන ආදරණීය දියණිය නාදියා දීර්ඝ කාලයකට පස්සෙ අද නිවෙස බලා එන එක. පවුලේ බැඳීම් එක්ක පවුලේ සාමාජිකයෝ එක්ක කාලය ගෙවන එක තරම් ආදරණීය කටයුත්තක් තව කොහේ ද? ඒ හින්දාම ද මන්දා රෝමන් ඉන්නෙත් කියාගන්න බැරි තරම් සතුටකින්. තමන්ගේ ආදරණීය බිරිඳ හා දියණිය පිළිගන්න මුලූ ගෙදර ම අස්කරලා ලස්සනට ලෑස්ති වෙලා රෝමන් ගුවන් තොටුපළට යන්නේ ඒ දෙන්නව එක්කරගෙන එන්න. ඒත්... රෝමන් ගේ හැම බලාපොරොත්තුවක් ම බිඳෙනවා. ඒ ගුවන් තොටුපලේ දි අහන්න වෙන කතාවෙන්. ඔලේනා සහ නාදියා ආව Tupolev Tu-154 ගුවන් යානය අනතුරකට ලක්වෙලා. රෝමන් ට දැනෙන්නෙ මුලූ ලෝකෙම කඩා වැටුණා වගේ හැඟීමක්.
Aftermath සිනමාපටයේ සංගීත නිර්මාණ ශිල්පියා වන මාර්ක් ටොඞ් හරි සියුම් විදියට මේ සිනමා පටය පුරාවට ම සංවේදී පසුබිම් සංගීත නිර්මාණයක යෙදෙන්නෙ රූප රාමු ඇතුළෙ වෙන දේවල් පේ‍්‍රක්ෂකයාට තවත් සංවේදී විදියට විඳින්න ඉඩ සලස්වමින්. රෝමන් ගෙ කඩා වැටීම... විඳවීම ... හරි සියුම් විදියට අපිට දැනෙන්නෙ මාර්ක්ගෙ අපූරු සංගීත හරඹයත් එක්ක.

රෝමන් වගේ ම මේ සිනමා පටයේ දි අපිට තවත් චරිතයක් මුණ ගැහෙනවා. ඒ තමයි ජේක්. ස්කූටි මැක්නෙරි තමයි ජේක් ට පණ පොවන්නෙ. ජේක් කියන්නෙ එක් දරු පියෙක්. හරියට ම රෝමන් වගේ ම යි. වෙනස තමයි ජේක් ට ඉන්නෙ පුතෙක්. රෝමන් තමන්ගේ බිරිඳට දියණියට ආදරය කරනවා වගේ ම ජේක් ද තමන්ගේ බිරිඳට සහ දරුවට අසීමිතව ආදරය කරනවා. ජේක් ගේ රැකියාව වෙන්නේ ගුවන් යානා අංගනයේ මෙහෙයුම් පාලන මැදිරියේ කටයුතු කරන එක. එදත් මේ කියන දවසේ ජේක් තමන්ගේ රාජකාරිය කරමින් ඉන්නවා. ඒත්... අවාසනාවට ජේක් අතින් වෙන තත්ත්පර ගාණක සුලූ ප‍්‍රමාදයක් නිසා මුලූ ලෝක ඉතිහාසයට ම වේදනාත්මක ෙඛිදවාචකයක් ඉතිරි කරමින් ගුවන් යානා දෙකක් ගුවනේ දි ගැටෙනවා.

දැන් ඔබ කියයි. ජේක් වරදකරුවෙක් කියලා. ඒ වගේ ම ඔබ ජේක් ට චෝදනා කරන අතරවාරයේ ම ජේක් ට මරණ දඬුවමත් නියම කරයි. ඒත්... තමන් අතින් නොසිතා ම වුණ වැරැද්ද වෙනුවෙන් ඒ වැරැද්දෙන් මියගිය අය වෙනුවෙන් වැරදිකරුවෙක් මොනතරම් දුක් විඳිනවද කියන කාරණය ඔබට Aftermath සිනමා පටය නැරඹුවහොත් දැනේවි. නමුත් කතාව එතනින් එහාට වෙනස් මානයකට ඇදිලා යනවා. ඒ තමයි මේ ගුවන් අනතුර සිද්ධවෙලා වසරකට පස්සෙ රෝමන් මේ අනතුරට වග කිව යුත්තා වුණ ජේක් ව හොයාගෙන යනවා.

ඒ වෙද්දි ජේක්ට මොනා වෙලා ඇත් ද?
රෝමන් හා ජේක් හමුවීම සිද්ධ වෙයිද?
ඒ දෙන්නා අතර මොනවගේ තත්ත්වයක් ඇති වෙයි ද?

මම ඒ කිසිම දෙයක් ගැන පිළිතුරු දෙන්නෙ නැහැ. ඒක් මේ සිනමා පටය බලලා ම ඔබට දැන ගන්න කියලා මම යෝජනා කරනවා.Aftermath සිනමා පටය නරඹා අවසන් වෙද්දි ඔබට දැනෙන හැඟීම මහ පුදුමාකාර එකක් වෙන බව නම් මම දන්නවා. ඒකට හේතුව වෙන යමක් නෙවෙයි මේ මිනිත්තු අනූ දෙක පුරාවට ම අපිට අපේ ජීවිතවල යම් යම් ස්වරූපයන් සිනමා පටයේ කතාවට බද්ධ කරලා ඒ කතාවෙ චරිත හරහා ඉදිරිපත් කරන්න අධ්‍යක්ෂක වරයාට පුලූවන් වෙලා තියෙනවා.

බැඳීම් කියන්නෙ මොනතරම් ආදරණීය දෙයක් ද? ඒ වගේ ම බැඳීම් අහිමි වුණාම අපේ ආදරණීයයන් මිය ගියොත් දැනෙන වේදනාව කොයිතරම් ද? ඒ වගේ ම නොසිතා කළ වරදක් නිසා හෘද සාක්ෂිය කොයිතරම් අපිව විඳවීමට අරන් යනවා ද? මේ වගේ කාරණා ගණනාවක් ගැන ඔබට හිතන්න බල කරන සිනමා පටයක් තමයි Aftermath සිනමා පටය.

@ ගයාන් අබේසිංහ

සුන්දර කවිකමින් සුසැදි ‘එදා එහෙම දවසක්‘

චමත්ක කවීන් යනු විවිධ වූ කලා ක්ෂේත්රය තුළ ස්වකීය පා සලකුණු සටහන් කරමින් දිගු ගමනක් යන්නට වෙර දරන්නෙකි. තවමත් ළමා වියේ පසු වුනද චමත්ක ගේ යම් යම් නිර්මාණ අපට ඉඟි කරනුයේ අනාගතයේ දිනෙක ඔහු ස්වකීය කලා හැකියාවන් මගින් මේ බිම මත ස්ව අනන්යතාවයක් සලකුණු කරන්නට දිගු ගමනක් යන්නෙකු ලෙසය.

චමත්ක කවීන් මුලින් ම කාව්යකරණයට පිවිසෙන්නේ ස්වකීය ළමා අවදියේ රචනා කරනු ලැබූ කාව්ය එකතුවක් පළකිරීම සමගින් ය. ඒ දඬු පාළම යැයි නම් ලද එම කෘතිය චමත්කගේ වයසේ දරුවෙක් තුළ සාමාන්ය වශයෙන් පෙන්නුම් කරන පරිකල්පනයට මදක් ඔබ්බෙන් වූ පරිකල්පනයකින් යුක්තව රචනා කර තිබුණු කවි කිහිපයකින් ම සුසැදී තිබුණි. පසුගිය දිනක එළිදක්වන ලද එදා එහෙම දවසක් ඔහුගේ සාහිත්ය‍ නිර්මාණකරනයේ දෙවන කාව්යමය උත්සහයයි.

තිඹිරිගෙයි සිට සුසානය දක්වා සාමාන්ය මිනිසෙක් මුහුණදෙන අත්දැකීම් සම්භාරයකි. කවියෙක් එවන් මිනිසෙක්ගෙන් වෙනස් වන්නේ ඔහු අත්දකින දෑ නව්යය වූත් අපූර්ව වූත් අයුරින් පරිකල්පනය කරමින් කවි නිර්මාණය කිරීම මගින් ය. චමත්ක ද කුඩා දරුවෙක් වුව එවන් පරිකල්පනයක හිමි කරුවෙකි.

‘‘වේවැල් කසාය ද හීන් ටොක්ක ද
කම් නැත
සිප් දුන් ගුරු දෙගුරු ඔවදන් ද
නිම් නැත
එන්න ද එපා ද අයියණ්ඩියේ
ඔය සරසවි පියස්සට
ආවොතින් කන්නට වේවි ද
තැලූම් ඔය තරමට ම’’

සරසවි තැළුම යනුවෙන් දක්වා ඇති උක්ත කවි පෙළ චමත්කගේ අතින් නිමැවුණු වඩාත් අපූර්ව කවියක් සේ හැෙඟයි. නූතන සරසවි සිසුවාගේ ෙඛිදනීය ඉරණම දිනපතා අපි රූපවාහිනියෙන් දකින්නෙමු. උද්ඝෝෂන හමුවේ ලැබෙන ජලප්රහාර කඳුළු ගෑස් පමණක් නොව බැටන් ප්රහාර ද නිදහස් අධ්යාපන වරප්රසාදය විඳින්නට සරසවි යන සිසුවාගේ පොදු උරුමයන් බවට පත්ව ඇති සමාජයක් දැන් දැන් නිර්මාණය වෙමින් පවතියි. අනාගතයේ දිනෙක චමත්කලා ද පා තැබිය යුත්තේ මෙවන් සරසවියකට ද යන්න චමත්ක සීරුවෙන් සිය කවිය මගින් ප්රශ්න කරයි. එක් පසෙකින් ඒ පැනය මගින් නූතනයේ පාසැල් පද්ධතියේ අධ්යාපනය ලබන චමත්කලාගේ පරපුර ම නගන පැනයකැයි පැවසීමෙහි ද සදොසක් නැත. සංක්ෂිප්තව නගන උක්ත කවිය මගින් සමස්ථ සමාජ ප්රවාහය තූළ සරසවි සිසුන් විදින කටුකර ඉරණම මෙන් ම අනෙක් පසින් අනාගත පරපුරේ අකුරු උරුමයේ අවිනිශ්චිතතාවය ද මනාව පිළිබිඹු වෙයි.

හදවත නැතිවෙලා යන කවි පෙළ ද එදා එහෙමත් දවසක් කෘතියේ ඇති අපූර්ව කවියකැයි පැවසිය හැකිය.

‘‘ටිකකට කලියෙන් උඹත් එක්ක
රංඩු සරුවල් කරපු අර ඉලන්දාරියා
මෙතනින් යන ගමන්
වැව මැදට විසික්කා කොලා දුවේ
අරහෙම කියාගෙන
‘මට එපා උඹෙි හදවත’’

චමත්ක ගරහණය කර ගන්නේ සාමාන්ය සංසිද්ධියකි. ඒ වැව රවුමේ සිය පියා සමගින් යන අතර ඔහු මුහුණ දුන්නකි. වැව රවුමේ කතා බස් කරමින් උන් පෙම් යුවලක් අතර විරසකයක් ඔහු නෙත ගැටෙයි. පෙම්වතා මුදුව වැවට විසි කරයි. කවියා දකින්නේ මෙයයි. ඒ බව ඔහු කවියේ පහළින් පරිකතාව තීරුවේ දක්වයි. නමුත් ඒ අනුභූතියේ පෙම්වතා විසි කරන බෞතික වස්තුව වන මුදුව යන්න චමත්ක සිය කවියේදී හදවත ලෙසින් සංකේතකරණය කරයි. හදවත වැවට විසි කිරීම යන සංකේතාර්තය තුළ බැඳීමක් බිඳ වැටීම තුළ ඇති මරණීය වේදනාව ජනනය කරන්නට කවියා සමත් වෙයි.

දිවි සූත්රය කවිය ද පැසසිය යුතු කවියකැයි හැ‍ඟන්නේ පියෙකුගේ හා පුතෙකුගේ ජීවන අභිලාශයන් පිළිබඳ කවියා දක්වන අපූර්ව ස්වරූපය හේතුවෙන් ම ය.

‘‘මම අහන්නේ පන්තියේ පාඩම
ගණිතය
තාත්තා කියන්නේ විදුලි බිලේ
ගණිතය
මම නගින්නේ පාසලේ
පඩිය
තාත්තා ගනින්නේ මාසේ
පඩිය
අපි උදේ යන්නේ
එකට
හැබැයි අපි හිතින්
දෙපොලක’’

පියා ජීවිතයේ සැබෑවට මුහුණ දෙයි. ඔහුගේ ජීවන අභිලාශය දිනෙක සිය දරුවාගේ අනාගතය සාර්ථක කිරීමයි. එහෙත් ඒ වෙනුවෙන් ඔහුට සමාජය හා ගැටෙන්නට සිදුවෙයි. ඒ ගැටුම දරුවා දකින ස්වරූපය කවියාගේ කවිකම හරහා නිර්මාණය ව ඇත්තේ අපූර්වත්වයකින් ය.

දක්ෂ කවියෙක් ට ස්වකීය කවිකම් රමණීය ලෙසින් නිමවා සහෘදාස්වාදය වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කරන්නට සිය කවිබස ද මනා පිටුවහලක් සපයයි. චමත්කගේ කවි බස වරෙක එවන් රමණීයාර්ථයෙන් යුක්තය. කාවේයා ්ක්ති භාවිතය තුළ පවා මනා ගැලපීමක් පවතියි

‘‘ඉහ මොලේ දාලා යන සැර
ගැලක පොත් බර
කශේරුව දුණු හැඩ
තක්සලාවේ’’

තේමාව සහෘද බද්ධ කිරීමේ දී චමත්ක වරෙක භාවිත භාෂාව ද චමත්කාරය. අනෙක් අතට සිය කවිය මගින් යම් යම් අනුභූතින් දෙස උත්ප්රාසයක් ජනිත කරන්නට ද චමත්ක උත්සහ ගනියි

‘‘විස තිබුණත් බඹර තුඬේ
නොගත්තෝ කවුරුද පැණි බිඳු
බඹර රොන්

නිවමින් පවස ගිමනේ
කවුරුද එදා නොබී ඉවත ලෑවේ
ධනපාල (මධුවිත) මුදලාලිගේ
සව්කැඳ දන්සැලේ’’

මෙවන් අපූර්ව කවි වලින් සමන්විත ‘එදා එහෙමත් දවසක්’ සැබැවින් ම අනාගතයේ කවි කෙත සුසර කරන සුහුඹුල් කවියෙක් පිළිබඳ අපට පවසයි. එය තව දුරටත් තහවුරු වන්නට නම් චමත්ක තව තවත් සතතාභ්යාසයේ නිරත විය යුතුයැයි ද පැවසිය යුතුම ය. මන්ද මෙහි ඇති යම් යම් කවි කිහිපයක කාව්ය රසය හීනව ඇති වා මෙන් ම සමහර කාව්යානුභූතින් තෝරා ගැනීම සම්බන්ධයෙන් ද දෙවරක් සිතිය යුතු යැයි සිතෙන නිර්මාණ කිහිපයක් ද මෙහි අන්තර්ගතය. ඒ කෙසේ වුවත් අද මහා කවියන් සේ කිත් කිරුළු පළඳින්නෝ ද පසුකර පැමිණ ඇත්තේ මෙවන් අවදි බැව් චමත්ක අවබෝධකර ගත යුතුය. එසේ ම ඒ අඩුපාඩු සාදා ගනිමින් නිරන්තර අභ්යාසයේ යෙදෙමින් දුර ගමනක් යන්නට චමත්කට හැකි යැයි අපි විශ්වාස කරන බවද දක්වමු.

@ ගයාන් අබේසිංහ

නමක් නැති මහ කන්ද ඔබ අප්පච්චි...

පහුගිය දවසක මහ රාත්‍රියේ මගේ ජංගමය නාද වෙනවා. ගොඩක් වෙලාවට මහ රැයේ මට ඇමතුම් එන්නෙ මගේ පන්තිවල පොඩි උන්ගෙන්. ඒ මගේ නිදහස් වෙලාවත් මං උන්ගෙ ඉගෙනීම වෙනුවෙන් වෙන් කරලා දුන්න හින්දා. මම ඇමතුම සම්බන්ධ කර ගන්නවා. අනෙක් පස ඉන්නෙ මගෙන් අකුරු කරපු සිසුවියක්. දැන් ඇය සරසවි මානවිකාවක්.

‘‘සර්... තාත්තාට හිමි සමාජ බලාධිකාරය ගැන ලියවුණ ගීතවලින් අසයිමන්ට් එකක් කරන්න වෙලා. විස්තර ටිකක් කියා දෙන්නකො“

ඇගේ ඉල්ලීම පිට මං ගීත කිහිපයක් ගැන කතා කරනවා. ඇය ඇගේ අවශ්‍යතාව ඉෂ්ට කර ගන්නවා. ඉන්පසුව ඇමතුම අවසන් වෙනවා.  ඒත්... ඒ කතාවත් එක්ක මගේ හිත තව තවත් දුර යනවා. ඇත්තට ම තාත්තා කියන්නේ මොනතරම් උතුම් කෙනෙක් ද කියන එක මං ඇස් දෙක පියාන කල්පනා කරනවා. ඊට සති කිහිපයකට කලින් ඉස්කෝලෙ අරුණැල්ල ගුවන් විදුලියේ පිය ගුණ ගීතයක් ගැන කතා කරන්න ඕන කියලා අයියගෙ දුව ඇවිත් මගෙන් ඒ ගැන විස්තර ඇහුව එකත් ඔය අතරෙ මට මතක් වෙනවා. ‘‘මේ සින්දුව ගැන තමයි මට කතා කරන්න ඕන“ එයා ඇවිත් තිබුණෙ සින්දුවකුත් තෝරගෙන.

දරු දුක උසුළා තනිව වැළපෙනා

බුදුබව පතනා

පියවරු වෙසෙනා

පූජාවේවා... පූජාවේවා !

(පද- ධර්මසිරි ගමගේ)

වචන ටික ඇහෙද්දිම පපුව හිරි වැටිලා යනවා. ධර්මසිරි ගමගේ ලියුව ඒ වචන පේළියේ අර්ථය මොනතරම් නම් ගැඹුරුද? මට මගේ තාත්තාව මතක් වෙනවා. තාත්තා තැපල් සේවකයෙක්. එයා තමයි ගමට ම ලියුම් බෙදුවෙ. මට දැනුම් තේරුම් තියෙන කාලේ තාත්තා ලියුම් බෙදුවෙ අපේ ගමේ. ඒත් මං ඉපදෙන්න කලින් තාත්තා විදපු දුක් කන්දරාව ගැන අදත් ඉදහිට අම්මා කියනවා. ඉස්සර අවුරුදු පහක් තාත්තා ලියුම් බෙදලා තිබුණෙ අපේ ගමේ ඉදන් කිලෝමීටර් පනහකටත් එහා තිබුණ පැත්තක. උදේ පාන්දර නැගිටලා ලුමාලා බයිසිකලෙන් ඒ කිලෝමීටර් ගානම ගිහිල්ලා කන්තෝරුවෙන් ලියුම් මිටිය අරන් ඒ ගමපුරාම බයිසිකලෙන් ලියුම් බෙදලා හැන්දෑවටත් පස්සෙ ආයෙමත් අර කිලෝමීටර් පනහටත් වැඩි දුර ගෙවාගෙන බයිසිකලෙන් ගෙදර ආව තාත්තා දිනපතා අවුරුදු පහක් ඒ දුක විදලා තිබුණා. ඒ එයාගේ සැපට නෙවෙයි. අපි ව ජීවත් කරන්න. ඇත්තටම තාත්තා කෙනෙක් ගේ ආදරේ ගැන වචනවලින් ලියන්න බැරි ඒ කැපකිරීම් මහමෙරකටත් වැඩි හින්දයි.

අතීතේ දවසක සාමාන්‍ය පෙළෙන් පස්සෙ අපි උසස් පෙළ කරන්න ඉගිල්ලුනාට සාමාන්‍ය පෙළ විභාගෙ පාස් කර ගන්න බැරි වුණ මගේ මිත්‍රයෙක් ජීවත් වෙන්න කුලී වැඩ කරන්න පටන් ගන්නවා. ගමේ කුලී වැඩ කරලා ජීවිතේ ගොඩ නගා ගන්න බැරි තැනදි පිටගමකට ගිහින් මොකක් හෝ රස්සාවක කරන්න මිත්‍රයා උත්සහ ගන්නවා. ඒ යන්න කලින් දවසක මාව බලලා යන්න ගෙදරට එන ඒ මිත්‍රයා මට කියන්නෙත් තාත්තා ගැන

‘‘තාත්තට වැඩ කරන්න බෑ අබේ.. මං මොකක් හරි කරලා කීයක් හරි එවන්න හිතාගෙනයි මේ යන්නෙ“

එහෙම කියලා මගෙන් සමුගෙන ගිය මිත්‍රයා අයෙ ගමට එන්නෙ ඉස්සර වගේ හිනාවේගන නෙවෙයි. මල්ශාලාවෙ වෑන් එකකිනුයි. ‘‘කුඹුරෙ වැඩ කරද්දි වක්කඩෙන් වතුර බීලා.. දොස්තරලා කියලා තිබුණෙ මී උනෙන් මැරිලා කියලයි“ මළගෙදරදි ගොඩක් අය කතා වෙනවා. ඒ අස්සෙ ඒ පුතාගෙ මිනිය දිහා ඒ තාත්තා නිහඩව බලං ඉන්නවා. අවසාන කටයුතු කරපු හැන්දෑවෙ කිලිටි වෙච්ච සුදු සරමෙනකෙදුලු පිහිදපු ඒ තාත්තා කනත්තෙ තැනක වාඩිවෙලා හැමෝම ගියාට පස්සෙ සො‍හොන් කොත දිහා බලන් උන්න හැටි මට අදටත් මැවිලා පේනවා.

පියකුගෙ දුක කියාපාන

මහදිය කද කළාවැවේ

දරු සෙනෙහස අල්ලාගෙන

රැළි නංවා හඩා වැටේ

(පද- රඹුකන සිද්ධාර්ථ හිමි)

පහුගිය දවසක මගේ සමීපතම මිතුරියකගෙ තාත්තා රෝහල්ගත කරනවා. මගේ ජීවිතේ බොහෝමයක් කඩා වැටුණු තැන්වලදි ඒ තාත්තත් දුවත් මට අප්‍රමාණව ආදරය දීලා මට නැගිටගන්න උදව් කරනවා. ඒ නිසාම ද මන්දා ‘‘ගයාන්, තාත්තා ඉස්පිරිතාලේ නැවැත්තුවා“ කියන වචන ටික ඇහෙද්දිම මටත් මහා වේදනාවක් දැනෙනවා. අවුරුදු ගානක ඉදන් පිළිකාවක් එක්ක පොර බැදුව හින්දම ද මන්දා මං රෝහලට යද්දිත් ඒ වියපත් මනුස්සයාගේ මුහුණෙ තිබුණෙ වෙහෙසකර පෙනුමක්.  ඒත් ඒ වෙහෙස මැදින් ඔහු මා එක්ක හිනාවෙන්න වෙර දරනවා. මං ඒ අතක් තදින් අල්ලා ගන්නවා. ජීවිතේ අන්තිම මොහොත බව දැන දැනත් ඔහු කතා කරන්නෙ ඔහුගේ දුව ගැන.

‘‘පුතුසෙනේ සම් මස් නහරයෙන් සිද

ඇට සොයා ගොස් ඇට තුළට වැද

ඇට මිදුළු තුළ රදා පවතියි

දුක් දේ නිබන්දා“

( පද- සරත්චන්ද්‍ර- සිංහබාහු පිටපත)

ඊටත් සතියකට පස්සෙ ඒ තාත්තා සදහටම ඇස් පියා ගන්නවා. ආදාහනයට මට යා ගන්න බැරි වෙනවා. ඒ නැගිටගන්න බැරි තරමට ම මම අසනීප වීම නිසා. ආදාහනයෙන් සතිදෙකකට පස්සෙ මගේ මිතුරිය මං බලන්න එනවා. ඇගේ ඇස් කදුලුවලට ම පෙගිලා. මට මොනවා කියන්න ද කියලා හිතා ගන්න බැහැ. ඇය කතා කරනවා. ‘‘මං තාත්තා වෙනුවෙන් මට පුලුවන් හැමදේම කරා. පින් දුන්නා. ඒත් මට තාත්තා නැතිව ඒ ගෙදර තවත් ඉන්න බෑ ගයාන්. මං ලබන සතියෙ ලංකාවෙන් යනවා. “ ඇය එහෙම කියනවා. ඇත්තට ම තාත්තාගේ ආදරේ මොනතරම් නම් අපිව ජීවත් කරන්න වෙහෙසවෙනවා ද? මේ ඔක්කම සිදුවීම් අතරේ මට එහෙම හිතෙනවා.

සියක් උල්පත් මවා

නිසලව ම හිදිනා

නමක් නැති මහ කන්ද ඔබ

අප්පච්චි...

(පද- ධම්මික බණ්ඩාර)

ඇත්තටම තාත්තෙක් කියන්නෙ හැමදේම දරාගෙන ඉන්න මහා කන්දක් ම තමයි.

@ ගයාන් අබේසිංහ

බැලූම් මාමාගෙන් ඉගෙන ගනිමු ද?

මීට ටික දවසකට කලින් නගරයේ එක්තරා ජාතික පාසලක් ළඟ දි කහ ඉර මාරුවෙන්න බැරිව හුඟක් වෙලා අසරණ ව බලා උන්න ඇස් දෙකම අන්ධ වයසක ආච්චි කෙනෙක් මං දැක්කා. හොදම කාරණය තමයි මේ වෙලාවෙ අර පාසලේ ඉගෙන ගන්න දහස් ගාණක් ළමයි මේ ආච්චිව පහු කරගෙන හිනාවෙවී පාර මාරුවෙමින් උන්නත් එක ම ළමයෙක්වත් ආච්චිට උදවු කළේ නැති එක. ඒ ආච්චි බොහොම වැරහැලි වෙච්චි ඇඳුමක් ඇ`දගෙනයි හිටියෙ. ඒ වගේ ම මම දැක්ක හැටියට ඇගේ ශරීරය මොකද්දෝ ලොකු ව්‍යාධියක් නිසා අසාමාන්‍ය විදියට විකෘති වෙලයි තිබුණෙ. බොහෝමයක් ළමයි මේ ආච්චි ළඟින් ගියේ පිළිකුලෙන් ඒ ආච්චි දිහා බලමිනුයි. මට ඇත්තටම ඒ මොහොතෙ හිතුණ එක ම සිතුවිල්ල තමයි මේ විදියට අර අසරණ වෙලා ඉන්න වයසක ආච්චි දිහා නොබලා ම තමන්ගේ ගමන යන්න වෙහෙසෙන මේ ළමයි අතරෙ අනාගතේ දොස්තරවරු, ඉංජිනේරුවො, ගුරුවරු විතරක් නෙවෙයි තවත් මහා විශාල උගත්කම්වලින් පිරුණ මිනිස්සු සහ ලොකු ලොකු තානාන්තරවලට යන අය ඉන්නවා නේ ද කියන එක. ඇත්තට ම මේ අයගෙ දෙමවුපියෝත් දවසක මේ විදියට වයසට ගිය දවසට මේ දරුවො තමන් ගේ දෙමවුපියන්ව ආදරෙන් රැුක බලා ගනියිද කියන ප‍්‍රශ්නය හිතට ආවෙ නිරායාසයෙන් ම යි.

ඇත්තටම සාක්ෂරතාවය අතින් ඉහල ම සුදුසුකම් සපිරුව රටක් හැටියට අපි කොයි තරම් නම් ආඩම්බර වෙනව ද? ඒත් සාක්ෂරතාවය සහ අධ්‍යාපනය ලැබුව පමණින් අපිට සතුටු වෙන්න පුලූවන් ද? ලංකාවෙ බොහෝමයක් පාසල් ශිෂ්‍ය ප‍්‍රජාව විතරක් නෙවෙයි සමාජයේ වාසය කරන අයත් මෙන්න මේ කාරණයෙ දි උත්තර දෙන්න ගියහම අසරණ වෙනවා. හේතුව උගත්කම තිබුණ පමණින් ම කෙනෙක් ට වටිනාකමක් ලැබෙන්නෙ නැති නිසා. භාහිර සුන්දරත්වය ආටෝපය පොත පතින් ලද සිද්ධාන්තමය දැනුමින් විතරක් මනුෂ්‍යයෙක් වෙන්න බැහැ කියල ලංකාවෙ බොහෝමයක් දෙනෙක් දන්නේ නැහැ.
මේ කාරණය මෙහෙම ලියද්දි මට මං කොහෙන් හෝ ඇහුව පුංචි කතාවක් මතක් වුණා. ඒ නිසා මං වෙනස් පාරෙන් එන හැමෝම වෙනුවෙන් මේ ලස්සන ඒත් වැදගත් පනිවිඩයක් දෙන මේ කතන්දරය ලියා තියන්න හිතුවා.

එක්තරා පාසලක් ළඟ බැලූන් විකුණන බැලූන් මාමා කෙනෙක් උන්නා. මේ බැලූම් මාමා හැමදාම පාසල ඇරෙන වෙලාවට තමන් ගෙ බැලූම් ටික අරගෙන ඇවිත් පාසලේ ගේට්ටුව ගාව තියාගෙන විකුණනවා. මේ බැලූම් මාමාගෙන් බැලූම් ගන්න පුංචි ළමයි හැමදාම පොරකනවා. මොකද? මේ බැලූම් මාමා ගාව තිබුණා හයිඩ‍්‍රජන් පුරවන මැෂින් එකක්. ඉතින් මාමා තමන්ගෙ බැලූම් වලට හයිඩ‍්‍රජන් පුරවලා දුන්නම ළමයි ඒ බැලූම් වල තමන් ගෙ නම ගහල උඩට යවනවා. මේ හින්දම හැමදාම ඉස්කෝලෙ ඇරුණ ගමන් ළමයි ගේට්ටුව ගාවට දුවගෙන එන්නෙ අර බැලූම් මාමා ගෙන් බැලූම් අරගන්නයි.

දවසක් එක පුංචි ගෑණු ළමයෙක් පාසල ඇරිලා පරක්කුවෙලා දුවගෙන එනවා බැලූමක් මිලදී ගන්න. ඒත් ඒ වෙනකොට බැලූම් මාමාගෙ ළඟ තිබුණ පාට පාට බැලූම් ඔක්කොම විකිණිලා ඉවරයි. ලස්සන ලස්සන රතු, නිල්, කොල, දම්, කහ, රෝස වගේ පාට පාට බැලූම් තමයි මේ මාමා විකුණන්නේ. ඒත් මේ පුංචි ගෑණු ළමයා එනකොට අර ලස්සන බැලූම් ඔක්කොම විකිනිලා කලූපාට බැලූම් දෙක තුනක් විතරක්  මාමා ගෙ අතේ ඉතුරු වෙලා තිබුණා. මාමා ගෙ ළඟට කිට්ටු උන අර පුංචි ගැණු දරුවා අහනවා.

‘‘මාමෙ වෙන පාට බැලූම් නැද්ද?’’ කියලා

‘‘නෑ පුතේ මේ කලූ පාට බැලූම් විතරයි ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ’’ මාමා උත්තර දෙනවා.

ළමයා හරි දුකෙන් වගේ ඊට පස්සෙ අහනවා.
‘‘මාමෙ අර පාට පාට බැලූම් වගේ මේ කලූපාට බැලූමත් උඩ යනව ද?’’ කියලා

මාමාට දරුව ගෙ හිතේ තියෙන දේ තේරෙනවා. දරුව විස්වාස කරන්නෙ කලූපාට බැලූම කැතයි කියලයි. ඒ වගේ ම කැත නිසා බැලූම උඩ යන්නෙ නැතිවෙයි කියලයි කියන කාරණය මාමා තේරුම් ගන්නවා. මේ පුංචි දැරිවිට ජීවිතේ ගැන ගැඹුරු පාඩමක් සරලව කියා දෙන්න ඒ සුදුසුම වෙලාව කියල මාමා තේරුම් ගන්නවා. වට පිට බලද්දි මාමා දැක්ක ඒ වෙලාවෙ එතන උන්න ලස්සන පාට පාට බැලූමක් මිලදී ගත්ත තව පුංචි දරුවෙක්. මාමා මේ පුංචි දරුවගෙන් මොහොතකට ඒ බැලූම ඉල්ල ගෙන ඒ බැලූමෙ හුළං අයින් කරල කටින් හුළං පිඹලා අතෑරියා. ලස්සන උනත් දැන් ඒ බැලූම උඩ ගියේ නෑ. බිමට වැටුනා. දැන් අර කලූපාට බැලූමත් මාමා අතෑරලා පෙන්නුවා. ඒ බැලූම උඩ ගියා.

දැරිවි තේරුම් ගත්තා බැලූම උඩ යන්නෙ භාහිර පාට පාට සුන්දරත්වය නිසා නෙවෙයි. ඇතුලෙ පුරවලා තියෙන වාතයේ විශේෂත්වය නිසාය කියලා. පුංචි දැරිවිට මාමා ඒ විදියට ලස්සන පාඩමක් උගැන්නුවා. ඒ තමයි කෙනෙක් ඉහළ යන්නෙ එයාගේ භාහිර ස්වරූපය හෝ ලස්සන නිසා නොවෙයි එයාගෙ අභ්‍යන්තරයෙ තියෙන වටිනාකම් නිසාය කියන එක.

ඉතින් දැන් ඔයාටත් හිතන්න දෙයක් තියෙනවා නේද?  භාහිර සුන්දරත්වය නෙවෙයි නේද දවසක අනාගතේ දි ඔයාට ඉහළ තැනකට යන්න අවශ්‍ය වෙන්නෙ. දවසක මනුෂ්‍යත්වයෙන් යුක්තව ඉහළට යන්න වැදගත් වෙන්නෙ අභ්‍යන්තර සුන්දරත්වය නේද? කල්පනා කරලා බලන්න නිකම් ඉන්න වෙලාවක ඔයාට මේ පුංචි කතාව ඒ ගැන හිතන්න වෙනස් පාරක් පෙන්වයි. එහෙම නම් අමේ සතිය පුරාවට ම ඔය ගැන හිතන්න කියලා මං සමුගන්නවා.

@ ගයාන් අබේසිංහ